lunes, 10 de marzo de 2014

¿Qué más da todo?

Y ya da igual no dormir, y ya da igual rendirse a la evidencia de que no puedo acallar mi mente. Ya da igual que, un día más, haya vuelto a caer en el mismo error: en el error de perder el tiempo. Y cuando alguien "pierde el tiempo", se espera que lo haya perdido haciendo algo. Pero, ¿y si no tiene ese "algo" a hacer? ¿Y si cada cosa que empieza prefiere dejarla, a medias (rayadas o a topos, como prefieras, Andrea), porque, como acaba de hacer, la ha fastidiado?. De nuevo, sí. ¿No había decidido empezar en primera persona, y así estoy siguiendo ahora? Entonces, ¿cuál es el porqué de cambiar eso a medio escrito? ¿Por qué generalizo el problema como si fuera algo común? Sencillo: porque ni yo me entiendo. Porque no sé adónde quiero llegar, ni qué quiero expresar. Porque lo único que me veo capaz de escribir (y a duras penas) es un diálogo conmigo misma, insustancial, consistente en el  vagueo por mi mente; un Tour gratuito por el que nadie apostaría, ni para alegrar un día de verano, ni para pensar en un día de otoño, ni para llorar  uno de invierno; y mucho menos para fomentar el optimismo primaveral.

2 comentarios:

  1. Is this the real life? Is this just fantasy? LA NAIRA HA ESCRIT AL BLOG *insertar aplausos y gritos de gente*.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. JAJJJAJAAJAJJAJAJJ és un miratge.

      PD: Hauries de donar l'honor d'estar a la portada de la teva carpeta a un dels teus meravellosos escrits. Oh, how I wish you saw all your own stories and poems as perfect as I see them...

      Eliminar