Y ya da igual no dormir, y ya da igual rendirse a la
evidencia de que no puedo acallar mi mente. Ya da igual que, un día más, haya
vuelto a caer en el mismo error: en el error de perder el tiempo. Y cuando
alguien "pierde el tiempo", se espera que lo haya perdido haciendo
algo. Pero, ¿y si no tiene ese "algo" a hacer? ¿Y si cada cosa que
empieza prefiere dejarla, a medias (rayadas o a topos, como prefieras, Andrea),
porque, como acaba de hacer, la ha fastidiado?. De nuevo, sí. ¿No había
decidido empezar en primera persona, y así estoy siguiendo ahora? Entonces,
¿cuál es el porqué de cambiar eso a medio escrito? ¿Por qué generalizo el
problema como si fuera algo común? Sencillo: porque ni yo me entiendo. Porque
no sé adónde quiero llegar, ni qué quiero expresar. Porque lo único que me veo
capaz de escribir (y a duras penas) es un diálogo conmigo misma, insustancial,
consistente en el vagueo por mi mente;
un Tour gratuito por el que nadie apostaría, ni para alegrar un día de verano,
ni para pensar en un día de otoño, ni para llorar uno de invierno; y mucho menos para fomentar
el optimismo primaveral.
Is this the real life? Is this just fantasy? LA NAIRA HA ESCRIT AL BLOG *insertar aplausos y gritos de gente*.
ResponderEliminarJAJJJAJAAJAJJAJAJJ és un miratge.
EliminarPD: Hauries de donar l'honor d'estar a la portada de la teva carpeta a un dels teus meravellosos escrits. Oh, how I wish you saw all your own stories and poems as perfect as I see them...